Horseman op bezoek bij 't Leeuwerikenhof: "Wij zijn professionele amateurs" (Deel 1)
De thermometer geeft nog vlot dertig graden Celsius aan wanneer Horseman aankomt ergens in de velden aan de rand van Zottegem. De gemeente in de Vlaamse Ardennen telt ongeveer 25.000 inwoners, waaronder onze gastfamilie, de familie Demuynck. Meer specifiek vormen zij de ziel van fokkerij en sportstal ’t Leeuwerikenhof.
Eens aangekomen, valt op dat de weilanden er maar verlaten bijliggen. “De paarden staan allemaal op stal, want in deze hitte is het niet verantwoord om ze buiten te laten lopen. Het is beter om ze zo koel mogelijk te houden en dat lukt beter in de stallen. Bovendien vinden de paarden dergelijke temperaturen allesbehalve aangenaam. Binnen de kortste keren staan ze te popelen om terug naar binnen te kunnen.” Aan het woord is Joy Demuynck, een van de dochters des huizes en uithangbord van de sportstal ‘t Leeuwerikenhof. Ze verontschuldigt zich voor de afwezigheid van de andere leden van de familie. “Ze wouden er graag bijzijn, maar door onverwachte omstandigheden is het niet gelukt.”
Uit de hand gelopen hobby
Geen man overboord. Een korte rondleiding later, vleien we ons neer aan een tuintafel, die strategisch gepositioneerd staat naast de buitenpiste. Ondertussen wordt het tafereel overvallen door een weldadig gevoel van rust. “De ligging is inderdaad schitterend”, lacht Joy, “Het lijkt alsof je hier in in the middle of nowhere bent. Je hoort of ziet hier bijna niemand, maar tegelijkertijd zit je hier eigenlijk heel dicht bij het centrum en de supermarkt. Toen deze stallen te koop kwamen, hebben we dan ook niet lang getwijfeld.” ‘We’ dat zijn vader Freddy, moeder Isabelle en hun dochters Gail, Chloë en natuurlijk Joy. “Het is allemaal begonnen bij mijn grootvader langs vaderskant. Hij koerste met pony’s en op die manier is ook mijn vader met de paardenmicrobe besmet geraakt. Zoals het wel vaker gaat, is het op een van de wedstrijden die hij betwistte dat hij mijn moeder heeft leren kennen. Mijn mama reed eerst dressuur, maar daarna is ze toch in de springsport beland. Voor ons als kinderen was het dus de normaalste zaak van de wereld om ook te leren paardrijden. Er is nooit sprake geweest van enige druk om zelf actief, op wedstrijdniveau, aan paardensport te doen. Het enige wat wel belangrijk was is dat iedereen de basisbeginselen onder de knie had. Op die manier kon iedereen zich een idee vormen van wat paardrijden inhield, kon iedereen ook mee gaan wandelen en ga zo maar door. Sinds de geboorte van mijn jongste zus Gail rijdt mijn moeder geen competitie meer. Chloë, de middelste is eigenlijk zo goed als gestopt met rijden, al is ze wel nog betrokken bij de fokkerij. Gail daarentegen rijdt wel nog actief, maar studeert nog, vandaar dat het wel op een iets lager niveau is. Het zijn dus vooral mijn vader en ik die de kar trekken als het op wedstrijden aankomt. Die wedstrijden, dat gaat van regionaal, over nationaal tot zelfs internationaal. Toch is 't Leeuwerikenhof geen professionele stal. Het is een extreem uit de hand gelopen hobby, zal ik maar zeggen. We zijn eigenlijk professionele amateurs. We hebben allemaal een fulltime job buiten de paarden, maar alle vrije tijd wordt er wel aan besteed. Dat vat het kort samen.”
Mankracht vs paardenkracht
't Leeuwerikenhof is dus eigenlijk een tweede voltijdse bezigheid voor de familie Demuynck. “Op deze locatie, de sportstal zeg maar, staan ondertussen ongeveer vijfendertig paarden als ik mij niet vergis. Dat zijn allemaal paarden die gereden worden. Daarnaast zijn er nog de fokmerries, veulens en jonge paarden. Zij staan bij mijn ouders thuis, hier niet zover vandaan. We vonden het belangrijk om die twee groepen gescheiden te houden aangezien de sportpaarden toch veel ziektekiemen binnenbrengen waartegen die drachtige merries en hun veulens minder bestand zijn. Als je uiteindelijk al die paarden optelt, dan kom je toch aan een meer dan behoorlijk aantal voor een stelletje hobbyisten.”
Een dergelijke hoeveelheid hippische energie in goede banen leiden, vergt de nodige mankracht. Achter al die paarden staat dan ook een heel team. “Je hebt natuurlijk mijn ouders, dan ik en mijn twee zussen. Ondertussen zijn we wel versterkt door wat personeel om het werk hier in de stallen gedaan te krijgen. Er is een groom, een stalknecht, nog een externe ruiter, iemand op leercontract en ten slotte nog iemand die hier in de vakanties helpt. Dat is ook nodig, want elk paard is toch anders en vraagt zijn eigen specifieke begeleiding. Dat kunnen we enkel geven als we met genoeg zijn, dus op dat vlak zitten we nu wel snor. Ik heb nu een job waardoor ik een beetje flexibel kan zijn, ook naar internationale wedstrijden toe bijvoorbeeld. Daardoor kan ik veel op stal zijn. Voor mijn vader is de situatie toch nog enigszins anders. Hij is vaak heel gelimiteerd qua tijd. Daarom focust hij zich ook vooral op zijn twee toppaarden: Aimar van ’t Polderhof (v. Kashmir van Schuttershof) en Dirigent van ’t Polderhof (v. Kashmir van Schuttershof). Beide paarden zijn afkomstig uit de fokkerij van André Bruyland. Van deze fokker hebben we een heleboel paarden overgenomen. Heel veel paarden die hier staan hebben nog datzelfde suffix.”
Variatie
Veel mankracht om elk paard een behandeling op maat te geven, maar wat houdt dat dan juist in? Joy legt uit: “Elk paard komt eigenlijk minstens tweemaal per dag uit de stal, maar nooit voor hetzelfde. Er is een heel gamma aan activiteiten. Ze worden gereden, ze gaan in de stapmolen, ze gaan op de wei, ze worden gelongeerd en ga zo maar door. We proberen eigenlijk de paarden zoveel mogelijk variatie te bieden. Dat proberen we te combineren met ze in de mate van het mogelijke paard te laten zijn. Dat houdt in dat ze bijvoorbeeld in groep in de wei lopen. Zo proberen we de natuurlijke omstandigheden na te bootsen. Op lange termijn plukt iedereen daar de vruchten van.”
Lees volgende week hier op Horseman.be verder over de fokkerijactiviteiten en de opleiding van de jonge paarden bij 't Leeuwerikenhof.