Column van Kris Van Steen: "Henriette"

Blog
28 jan 2022
Door Horseman Kristof

Henriette wachtte geduldig tot Kobe haar bewegingen perfect zou aanvoelen. Tot Kobe galant op en neer zou gaan en zou lichtrijden en doorzitten als een volleerd ‘Berreiter’ uit een Duitse dressuurschool. De zachtaardige schimmelmerrie  wachtte, tot hij zijn rechterbeen zachtjes achter de singel zou leggen, het binnenbeen ‘aan de singel’ en zou aanspringen in Henriette’s favoriete linkergalop. Helaas … Nog wat werk aan de winkel Kobe.

Henriette wachtte op het eerste sprongetje van die zomerse ochtend op de prima bodem van het ‘Cauterhof’. Genaamd naar de hogergelegen zanderige kouters in het land van Stille Waters. Geboortegrond van de auteur van dit stukje overigens.

Henriette keek nauwelijks op toen een luide knal de ochtendlijke rust in het vredige dorpje aan de monding van de Rupel in de Schelde, even verstoorde. Oeps Kobe. Eerst even je ‘Airvest’ ontkoppelen vooraleer je afstapt man! No worries Kobe. Been there. Done that … Ik wacht geduldig af dacht H.

Topsportende broeders en zusters hadden het Cauterhof al verlaten. De wijde wereld in. Springen over hoge rechtes en brede oxers. Daar hadden ze van gedroomd toen ze voor het eerst hun paardenoogjes openden op een mooie lentedag. Ongeduldig.
In Lummen, op de legendarische piste van Spruce Meadows, in Rotterdam en Wellington hadden ze later gesprongen. Straffe sportprestaties. Tot vreugde van hun ruiter, fokkers, eigenaars. Daar kan en mag je mee uitpakken.

Henriette kon zich niet beroepen op uitmuntende sportprestaties. De wil was er wel, karakter 110%. Haar best deed ze meer dan 110 %. Maar het lichaam wilde niet altijd even goed mee. Toch niet zo goed als de afgetrainde lichamen van haar familieleden of haar stalgenoot Eyecatcher Z die ook in beeld kwam. De Emerald-zoon kreeg het van al die media-aandacht in de Wintamse stallen overigens niet koud of warm. 37,2 graden. Perfecte temperatuur. “Brussels Masters here I come!”

Henriette zou nooit zo hard schitteren in de internationale topsport als de ‘eyecatchers’ van het Cauterhof. Dat wist de merrie ondertussen ook wel. Henriette, dochter van Capital en kleindochter van Lumpachi wachtte haar hele leven al geduldig op haar ‘moment de gloire’. Het moment waarop zij iets kon betekenen voor de Belgische paardensport. Edel doel. Edel dier. Haar geduld werd beloond. Ze schitterde.

Henriette toonde aan heel televisiekijkend Vlaanderen dat paardrijden sport is. Dat het geen kwestie is van opstappen en sturen. Ze toonde dat het gaat over evenwicht, balans, fitheid, … over een band krijgen met je paard. Synergie. Twee-eenheid.

Ze toonde dat paarden meevoelen en meedenken met hun ruiter. Ze hielp mee in beeld brengen hoe waardevol en belangrijk onze Belgische springpaarden zijn. Zowel financieel als emotioneel.

Je hebt donderdagavond aan Eén-kijkend Vlaanderen getoond hoe bijzonder onze wereld is Henriette van het Cauterhof. Je hebt bijgedragen aan een andere perceptie van onze sport en onze wereld. Inzicht binnengebracht in Vlaamse huiskamers. En dat verdient een medaille meisje. Doe er een zak wortelen bovenop Inge!

Ik ben trots dat je zes jaar geleden ook geduldig wachtte. Dat je rustig aandraafde bij ons allereerste contact en kennismaking met een zadel. Dat je niet bokte maar geduldig deed wat ik vroeg. Dat je sprong vanaf sprong één. Ik ben trots dat ik jouw allereerste ruiter mocht zijn.

Herbekijk de reportage: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/-weetikveel/2/-weetikveel-s2a3/