Valentijn De Brabander: “We hebben met z’n drieën onze plaats hier op stal gevonden”
Einstein is de bedenker van de relativiteitstheorie. Valentijn – ‘Tijn’ voor de huisgenoten en de vrienden – is wellicht het brein achter de ‘zelfrelativiteitstheorie’. Meester in bescheidenheid en het relativeren van zijn eigen aandeel in Stal de Muze. Valentijn wikt en weegt elk woord. Denkt na over wat beter, efficiënter en duurzamer kan in de bedrijfsvoering van Stal De Muze. Overlegt. Zorgt voor structuur en komt met nieuwe en wat ons betreft goede ideeën.
Zo kwam hij nu al vier jaar geleden, in volle corona-crisis, met het lumineuze idee van een ‘Gazette de Muze’. De hengstenshow volgde het jaar nadien. Vier jaar later krijgt hij zijn eerste eigen artikel in de Gazette. Op vraag van de redactie, niet van zichzelf overigens. Omdat hij nu al meer dan vijf jaar meet het DNA van Stal De Muze bepaalt.
Tekst: Kris Van Steen
Karline haar liefde voor de paarden en de sport is algemeen bekend, Christophe springt zelf ook wel eens een parcours. Is er aan jou een groot ruiter/paardenman verloren gegaan Valentijn?
Valentijn: (glimlach) Ik heb wel eens op een pony'tje gezeten hier thuis. Maar echt paardgereden in wedstrijdverband, dat heb ik nooit gedaan. Alles is dan wel genetisch volgens mijn vader, maar de liefde en de interesse in de paardensport die ontbrak bij mij in mijn genetisch profiel. Ik heb wel met de sulky gereden en deelgenomen aan een aantal drafkoersen. Mijn absolute hoogtepunt was een tweede plaats.
Knap toch?
V: De eerste twee werden toen gediskwalificeerd omdat ze in galop vielen, net voor de finish … dus ook op dat vlak, niet het allergrootste talent dat aan mij als driver is verloren gegaan (lacht).
Jij draafde wellicht liever op een voetbalveld?
V: Daar waar mijn broer en zus zich op de paarden hebben gefocust, heb ik me op voetbal gestort. Ik heb bij de jeugd van Nieuwkerken gespeeld. De eerste ploeg speelde op dat moment in derde nationale en in die periode zijn we kampioen van België geworden met de U19 van alle derdeklassers. Van Nieuwkerken ben ik naar Temse gegaan. Daar zat ik in de A-kern en heb ik wel een paar wedstrijden met de eerste ploeg meegespeeld. Twee seizoenen. Het toppunt van mijn carrière was een wedstrijd tegen Berchem Sport in derde klasse. Met volle tribunes en fanatieke supporters. De hele match meegespeeld. Geweldig.
Heeft die wedstrijd nog een vervolg gekregen in de vorm van een langdurige voetbalcarrière?
Valentijn: Helaas …. Toen ik afstudeerde ben ik vrij snel beginnen werken en is het voetballen snel naar het achterplan verschoven. Ik heb ingenieur bouwkunde gestudeerd en ben gestart bij Grondwerken De Mol als werfleider en nadien bij ABO Building Projects. In die periode ben ik wel al stilaan beginnen nadenken over een veilingwebsite voor embryo’s. Dat concept bleek aan te slaan en dat heeft mee bijgedragen tot mijn carrièrewending.
En je was nog welkom op Stal De Muze?
V: Ja (glimlach). Ik had hier thuis al wel eens een half jaar ‘gewerkt’. Maar toen liep ik hier eigenlijk een beetje rond zonder doel en/of duidelijke functie. Ik deed toen alles wat de rest eigenlijk niet graag deed. In die periode was ik ook wel wat met de dravers bezig en trainde ik een drietal paarden per dag. Dat was wel leuk en ontspannend. Maar dat was niet waar ik voor gestudeerd had en wat ik de rest van mijn leven wilde doen. Op dat moment is Danny De Mol op mijn pad gekomen. Ik was er werfleider en zorgde er oa. voor de planning. Achteraf gezien is dat zeker niet slecht geweest voor mijn persoonlijke bagage en ervaring. Zaken waar ik nu nog regelmatig op terugval hier thuis.
Zoals?
V: Het omgaan met mensen en met personeel. Het belang van planning en structuur.
Was er dan niet al te veel structuur op Stal de Muze in het pre-Valentijn-tijdperk?
V: De dingen liepen zoals ze liepen. Van iedereen die hier werkte werd verwacht dat ze wisten wat ze moesten doen en wanneer, ook al was het iets dat ze nog niet hadden gedaan. De werkdruk lag ook redelijk hoog.
“Dat kan anders” dacht jij?
V: Bij mijn vorige werkgevers had ik meer structuur gezien. Meer afgelijnde functies en structuur ook.
Planning is daarbij heel belangrijk lijkt me?
V: Klopt en ik ben echt een fan van planning en structuur. Nu het volle seizoen er aan komt, probeer ik voor alle medewerkers een werkbare en haalbare planning op te maken. Ik verwacht niet dat ze zeven op zeven aanwezig zijn. Dat is overigens ook niet haalbaar, dat merk ik ook aan mezelf, ook al is het ons eigen bedrijf. Ik zorg er voor dat iedereen weet wanneer ze vrij zijn en dat iedereen, zelfs in het seizoen er even tussenuit kan. Wij hebben heel gemotiveerde mensen in dienst die hun werk met hart en ziel doen en dan is het in mijn ogen ook maar normaal dat we hen structuur en een goede planning bieden. Dat we meedenken en proberen het zo aangenaam mogelijk te maken voor iedereen. We hebben een fijn team waarbij in dezelfde richting wordt gedacht en dat is fijn werken.
En wat zijn jouw afgelijnde taken zoal Valentijn?
V: Ik kan me doodergeren als de dingen niet goed georganiseerd zijn. In principe kan je heel veel van te voren organiseren, structureren en organiseren, zodat er op het moment zelf geen stress hoeft te zijn. Dat is eigenlijk mijn hoofdtaak. De dingen in structuur gieten en plannen. Wie is voor wat verantwoordelijk? Administratie. Facturatie. De hengsten die dekken. De organisatie van de hengstenshow, het stukje communicatie…
Communicatie … dat lijkt me ook een belangrijke? Op dat vlak zijn er toch serieuze stappen gezet vind ik persoonlijk …
V: In de wereld waar we vandaag in leven, vind ik dat beleving heel veel (toegevoegde) waarde kan creëren. In onze paardenwereld draait alles om de beleving en de passie voor het paard. Het is zaak om dat naar je klanten en volgers over te brengen en dat via de verschillende kanalen die we ter beschikking hebben. De Gazette de Muze is er daar één van.
Maar er is meer?
V: We hebben de website, de sociale media waar we sterk in zetten op beleving. Er is inderdaad de hengstenshow straks op 9 april. We organiseren regelmatig een (netwerk)event … Dat hoeft niet altijd met een commerciële insteek te zijn…Dat zijn dingen die vijf jaar geleden veel minder evident waren of waarvoor spijtig genoeg gewoonweg geen tijd voor was. Bovendien vind ik het ook leuk om met andere mensen samen te werken en nieuwe inzichten te krijgen.
Het feit dat jullie nu alle drie samenwerken in het familiebedrijf is ook niet zo evident eigenlijk?
V: Inderdaad en ik weet eigenlijk niet of onze ouders dat voor ogen hadden. Wellicht hebben ze er wel van gedroomd. (glimlach) Karline, die leek sowieso voorbestemd en die zat al vrij snel op een hoog niveau in de sport. Christophe ging met studies voor dierenarts ook in de juiste richting, maar ik heb in de tijd toen ik voetbalde, de paarden echt een paar keer stevig vervloekt. Het was hier thuis één en al paard. Als ik van het voetballen thuis kwam, was iedereen op jumping. Tijdens de weekends moesten de paarden gevoederd worden, terwijl mijn vrienden en collega-voetballers in hun bed konden blijven liggen.
Het zat diep precies?
V: Ik weet nog dat ik op een zaterdagavond hooi moest geven en dat een merrie maar op de staldeur bleef kloppen, waarop ik van colère zelf een stamp tegen de deur gaf … resultaat: dikke teen gebroken en weken niet voetballen … midden in het seizoen. Maar om de één of andere reden is mijn gevoel naar paarden toch gekeerd op een bepaald moment. En bovendien is de verantwoordelijkheid die we voor de paarden moesten opnemen niet onbelangrijk geweest in onze opvoeding en de waarden die we hebben meegekregen. Ik weet niet of onze ouders dat bewust hebben gedaan, maar ik weet nog goed dat ik elke zondag (!) samen met Christophe de paarden voederde om half acht ’s morgens. Vanaf het moment dat hij groot genoeg was, reed hij met het karretje en ik schepte het uit. Onze vrienden die lachten daar eens mee en lagen lekker in hun bed. We hebben toen regelmatig eens gevloekt, maar het heeft ons wel gevormd. Dat hoop ik zelf ook te kunnen meegeven met onze kinderen later.
Mogen we zeggen dat uiteindelijk wel alles in zijn plooi is gevallen?
V: (knikt) Ik denk dat we met z’n drieën onze plaats in het bedrijf gevonden hebben. Op een vrij natuurlijke wijze. Al hebben we ons toch ook wel laten helpen met een beetje externe bijstand/expertise. Dat heeft ook geholpen om de dingen een beetje te laten veranderen. Het is geen geheim denk ik als ik zeg dat mijn vader een super sterk karakter heeft. Er zullen ook maar weinig mensen zijn die hem kunnen tegenspreken als het over paarden gaat, laat staan dat ik dat zou kunnen. Of Karline of Christophe. Maar datgene waar we toen mee bezig waren, ging veel verder dan de kennis van een paard of van fokkerij. Personeel. Organisatie. Communicatie… Die externe hulp en die gesprekken over datgene wat ieder graag doet en waar ieder naartoe wilde, hebben geholpen om op een andere/juiste manier met elkaar te praten, ook al loopt het zakelijke en het familiale heel vaak dicht bij elkaar. Nu vergaderen wij quasi elke middag als we samen eten. Iedereen zegt zijn mening en we komen snel tot een compromis. Heel leuk om zo te kunnen werken. We zijn op dit moment groot genoeg als stal om te overleven als er iets moet opgevangen worden en toch nog net klein genoeg om het overzichtelijk te houden. Maar er zal altijd wel een zekere druk op onze schouders liggen omdat het ook financieel moet kloppen. De lonen en de facturen moeten betaald worden … elke maand … Het is fijn werken maar het is wel werken.
Ervaart Joris, de pater familias, dat ook zo?
V: Ik vermoed van wel (glimlach). Hij is alleszins veel meer relaxed in mijn ogen. Hij voelt wel dat de druk van het dagelijks geregel een stuk van zijn schouders is en dat hij aanvoelt dat wij het zo goed mogelijk willen doen met Stal de Muze. Het zijn vooral in de kleine dingen dat ik het heel hard merk. De meeste fokkers die naar hier komen, komen om met papa te spreken. Daar moeten we niet flauw over doen. Dat is ook wat ik wou bereiken. Dat papa zijn dag kan invullen zoals hij het wil. Dat hij op zijn gemakske een koffie kan drinken met fokkers en met klanten.
Hoe zie jij de toekomst van Stal de Muze Valentijn?
V: We willen vasthouden aan hetgeen dat onze ouders op poten hebben gezet. Goede paarden fokken en hengsten voorbrengen. Op lange termijn werken. Goede relaties opbouwen met de klanten en collega fokkers/hengstenhouders/dierenartsen. Goede service bieden aan de klanten. Geduldig zijn met jonge paarden en hengsten. De paarden op een goede en natuurlijke manier groot laten worden. Dat zijn de dingen die we in onze opvoeding hebben meegekregen. Daar willen we heel erg ons best voor doen om dat in ons DNA te houden.
Komt goed Valentijn!