Walter Van Haegenborgh: “De onzekerheid knaagt”
De communicatie dienst van de KBRSF pakt in deze Corona periode uit met een reeks ‘Onze topatleten in tijden van Corona’. Vandaag polsten zij bij onze paralympische toppers naar het effect van deze crisis op hun dagelijks levens.
Wat met de Paralympische Spelen?
Nu zo goed als alle sportcompetities afgelast zijn, vraag iedereen zich af hoe lang het nog zal duren vooraleer de Olympische Spelen op zijn minst zullen worden uitgesteld. Maar wat met de Paralympische Spelen? Daar is amper iets over te lezen. Wel, voor alle duidelijkheid: de Paralympische Spelen zijn onlosmakelijk gekoppeld aan de Olympische Spelen. Met andere woorden: als de Olympische Spelen worden uitgesteld, dan ook de Paralympische.
Walter Van Haegenborgh: “De onzekerheid knaagt”
“Uiteraard primeert de volksgezondheid, maar als je mij vraagt hoe de aanloop naar de Paralympische Spelen er op dit moment uitziet, dan kan ik niet anders dan zeggen dat het er niet echt goed uit ziet.” Walter Van Haegenborgh, chef d’équipe van de nationale paradressuurploeg, windt er geen doekjes om. “Onze atleten hebben nog het geluk dat ze hun paarden bij manier van spreken in hun eigen tuin kunnen trainen, dus zullen de paarden altijd wel startklaar zijn, maar ik heb ook wedstrijden op hoog niveau nodig om te kunnen bepalen welke combinaties in hun beste vorm zijn en wat er hier of daar moet worden aangepast. Twee belangrijke wedstrijden daarvoor zijn Waregem, eind april, en één in Oostenrijk, eind mei. Stel dat die alsnog worden afgelast, dan hebben we een probleem. In dat geval zou het improviseren worden, mocht er over een maand worden beslist om de Spelen zoals gepland te laten doorgaan. Maar zover is het nog niet. Fingers crossed.”
Intussen hebben Canada en Australië beslist om geen atleten naar de Spelen te sturen. “Het is maar de vraag hoeveel landen er in de komende dagen of weken nog zélf zullen afzeggen. Ook Canada heeft – of moet ik zeggen ‘had’ – een paradressuurploeg voor Tokio. Stel dat er enkele landen mét paradressuurploeg hun voorbeeld volgen, dan hoef je er misschien zelfs niet aan te beginnen. Het heeft ook geen zin om een Paralympische competitie te laten plaatsvinden met vijf landen, niet? Ik blijf positief denken, maar we staan nog maar aan het begin van de corona-epidemie. China heeft er meer dan 2 maanden over gedaan om het normale leven weer stilaan op gang te krijgen. Wat zouden wij dan gaan denken dat eind april weer alles normaal zal zijn? Maar ik hoop uiteraard van wel.”
Manon Claeys: “Een naaste die het coronavirus krijgt, dat zou pas erg zijn”
Nee, het dagelijkse leven van paradressuuramazone Manon Claeys is niet ingrijpend veranderd. Elke dag traint ze dicht bij de deur en spendeert ze een uur of twee méér in het ouderlijke huis in Maldegem, maar dat is zelfs mooi meegenomen. “Ik ben sowieso graag thuis bij mijn ouders, dus zijn we nu nóg wat closer. Mooi toch? Maar net als wellicht alle mensen ter wereld vind ik dit uiteraard ook een onwezenlijke situatie. Ik kan enkel hopen dat er geen van mijn naasten het coronavirus krijgt, want dan zou ik toch wel panikeren. En dat zou ik veel erger vinden dan het uitstellen van de Paralympische Spelen. Mochten die verplaatst worden naar 2021, dan zou dat zeker jammer zijn, maar het zou voor mij wel geen drama betekenen. In tegenstelling tot zwemmer Pieter Timmers (Timmers zet in geval van uitstel naar 2021 een punt achter zijn carrière) zal ik zeker nog kansen krijgen hé.” En dan typisch de immer goedlachse Manon Claeys. “Weet je wat er vooral pijn doet op dit moment? Mijn wijsheidstand. Ik heb er nog één, maar daarrond zit er een zenuw ontstoken en ik moet pillen nemen om die pijn eerst weg te krijgen.”
Dat neemt niet weg dat er getraind moet worden. “En dat doe ik op nagenoeg dezelfde manier als anders. Alleen zijn mijn paarden nu niet over de grens in Nederland, maar in stoeterij Hidalgo in mijn thuishaven Maldegem. Het is daar op en top professioneel en mits het naleven van alle coronamaatregelen lukt alles aardig. Uiteraard zou wedstrijdritme van pas komen, want trainen is nooit met de volle 100 procent, maar ik kan zeggen dat mijn paarden morgen klaar zouden zijn, mocht het licht van de ene op de andere dag op groen worden gezet. Helaas is de realiteit anders. Ik hoop dat deze nare periode snel voorbij is.”
Michèle George: “Ik hoop op oktober of november”
Ook Michèle George probeert alles zo positief mogelijk te bekijken. “Voor mij is er niet echt veel veranderd wat mijn dagelijkse bezigheid betreft. Alleen train ik mijn paarden nu op zowat 15 kilometer van mijn woonplaats Waregem op een privédomein. Voordien gebeurde dat bij Topsport Vlaanderen in Waregem, maar die ene overgebleven piste daar is te zwaar geworden en leent zich niet langer voor topsport. De andere pistes van het domein werden gesloten, dus heb ik in samenspraak met Topsport Vlaanderen beslist om te verhuizen, ook al om de bezetting in Waregem te verminderen. En alles lukt wonderwel. We respecteren de ‘social distance’ en ontsmetten onze handen zo vaak mogelijk.”
“Natuurlijk ontbreekt op dit moment wedstrijdritme. Daarvoor heb je topwedstrijden nodig. We proberen de paarden mentaal zo fit mogelijk te houden door hen een diversiteit aan training te bezorgen. Hopelijk komt alles zo snel mogelijk weer in orde. We bekijken het dag per dag. En ik volg de perscommuniqués van IOC-voorzitter Thomas Bach. Hij heeft gezegd dat er over vier weken een beslissing zal worden genomen. Mocht dat dan een uitstel worden, dan hoop ik wel dat de Spelen alsnog in oktober of november van dit jaar zouden kunnen plaatsvinden. Stel dat ze uitgesteld worden naar de zomer van volgend jaar, dan zou dat wellicht pijnlijke gevolgen hebben voor grote organisaties en kampioenschappen in de paardensport. Dat zou ik jammer vinden. “
Barbara Minneci: “Nick Van Laer moet Stuart voorlopig trainen”
Als er één amazone wél wordt ‘getroffen’ door de coronaperikelen, dan is het Barbara Minneci. Barbara verplaatst zich zoals bekend in een rolstoel en moet door iemand anders op haar paard getild worden. (lacht) “Dat kan helaas niet als je anderhalve meter afstand van elkaar moet houden, niet? Maar gelukkig traint Nick Van Laer op dit moment mijn ruin Stuart. Ik mag echt op beide oren slapen: Stuart zal er qua vorm niet onder lijden. Voor mezelf is het wel aanpassen. Ik doe nu zelf kleine oefeningetjes om toch wat in beweging te blijven. Ik zal wel blij zijn, mocht het bij drie à vier weken blijven en dat we dan weer met de competitie zouden mogen beginnen. Maar ik neem het ook zoals het komt. Deze situatie heeft nog niemand meegemaakt. Het is voor iedereen hetzelfde. We moeten door deze zure appel bijten en daarna des te meer genieten van competitie. Of ik door deze situatie een achterstand oploop? Bijlange niet. Stuart is 11 jaar hé, geen vijf. We kennen elkaar door en door. We zouden snel weer op elkaar ingespeeld zijn.”